Op dit moment begeleid ik een zwangere waarvan haar eerste bevalling traumatisch is verlopen en uiteindelijk eindigde in een spoedkeizersnede. Tijdens haar zwangerschap werd zwangerschapsdiabetes ontdekt, waardoor ze in een medische mallemolen terechtkwam en ze de regie over haar eigen bevalling verloor. Nu voor haar tweede bevalling wil ze dit voorkomen en heeft ze mij gevraagd haar en haar man hierin te ondersteunen. Goed moment om stil te staan bij wat ik noem de Mythe van de te grote baby.
Zwangeren worden door middel van een suikertest onderzocht op zwangerschapsdiabetes. Het is een tijdelijke soort diabetes, die meestal meteen overgaat na de bevalling. Ongeveer één op de twintig zwangere vrouwen krijgt hiermee te maken.
De belangrijkste zorg bij zwangerschapsdiabetes is dat de baby te groot wordt. Foetale macrosomie wordt dat genoemd, oftewel de baby weegt meer dan 4 kg. Het gewicht wordt ingeschat door middel van een echoscopie. Een hoog geboortegewicht kan meer risico’s meebrengen voor de bevalling. Bij geconstateerde zwangerschapsdiabetes krijg je een medische indicatie en is het beleid doorgaans regelmatige groei-echo’s en inleiden rond 38 weken.
Het klinkt als een heel logische en zorgvuldige aanpak, erop gericht moeder en kind te beschermen. Echter heel vaak ontstaat door deze aanpak juist een zware bevalling, die men nu juist probeerde te voorkomen (de ‘self-fulfilling prophecy’). Hoe komt dat?
? Moeders die al heel gezond eten met weinig suiker pieken vaak op deze suikertest. Hierdoor worden ze medisch zonder dat daar een echte noodzaak voor is. Er volgt een heel traject van extra controles wat veel angst en bezorgdheid oproept. Extra stress die je tijdens je zwangerschap kunt missen als kiespijn.
? Het geboortegewicht via een echoscopie wordt vaak te hoog ingeschat. Dit kan 20 – 25% schelen. Soms zit men er zelfs een hele kilo naast. Het hele circus was achteraf gezien dus helemaal niet nodig geweest.
? Een bevalling opwekken terwijl het lichaam er nog niet klaar voor is, leidt per definitie tot een zwaardere bevalling dan als deze natuurlijk op gang komt. Dit komt omdat er synthetische oxytocine wordt gebruikt, die lichaamseigen helpende processen onderbreekt en de bevalling pijnlijker maakt en ook zwaarder voor de baby. Hierdoor wordt het een bevalling ‘op de klok’ waardoor er prestatiedruk ontstaat. Stress en angst nemen toe, die de bevalling meer laten stagneren en leiden tot een opeenstapeling van interventies. Hierdoor ontstaat vaak een neerwaartse spiraal richting een spoedkeizersnede.
? Een lichaam is doorgaans prima in staat ook een grote baby te baren, afhankelijk van de bevalhouding. Helaas is de favoriete bevalhouding in het ziekenhuis nog steeds op de rug. Deze houding maakt echter het bekken kleiner, waardoor de baby moeilijker kan passeren. Ook dit veroorzaakt stagnatie, die weer leiden tot extra medische interventies zoals het gebruik van een vacuümpomp of een spoedkeizersnede. Terwijl een andere bevalhouding (meer verticaal, met open bekken) meer ruimte voor de baby had opgeleverd.
? Soms krijgen vrouwen te horen dat hun bekken te klein is voor de baby. Anders dan in situaties van aantoonbaar trauma aan het bekken, is echter ook een klein bekken doorgaans prima in staat om een grote baby te laten passeren. Ook dit vraagt om vrijheid in bevalhoudingen, anders dan op de rug.
Mijn hartewens is dat zwangeren juist en volledig geïnformeerd worden. Bovenstaande informatie ontbreekt helaas maar al te vaak. Het is belangrijk om als zwangere vragen te blijven stellen over nut en noodzaak van onderzoeken en voorgestelde interventies. Deze suikertest bijvoorbeeld mag je gewoon weigeren. Laat je dus goed voorlichten, zodat je zelf een geïnformeerde keuze kunt maken over jouw bevalling waar je jezelf goed en veilig bij voelt.
Bevallen in alle rust en vertrouwen, dat is wat ik alle moeders en hun baby gun ?
Hartelijke groet,
Ellen Bulder
Babytherapeut & Geboortecoach
www.Adem-ruimte.nl